در زمان‌های قدیم، عروس مغروری بود که تعدادی میهمان داشت و طرز پختن برنج را نمی‌‌دانست. او نزد مادرشوهرش رفت و طرز پخت آن را پرسید. مادرشوهر گفت: «به تعدا‌د میهمانان برنج را پیمانه می‌کنی و در قابلمه می‌ریزی.» عروس مغرور گفت: «خودم می‌دانم!» مادرشوهر گفت: «برنج‌ها را تمیز می‌شویی.» عروس گفت: «این را هم می‌دانم.» مادر شوهر، مراحل پخت برنج را یک‌به‌یک برایش بیان کرد و عروس نیز در هر مورد گفت: «می‌دانم!» در پایان، مادرشوهر برای این‌که بادِ غرور عروسش را بخواباند، گفت: «بعد از این‌که برنج را برای دم کشیدن آماده کردی، یک خشت هم روی آن می‌گذاری.» عروس مغرور این‌بار هم گفت: «می‌دانم!» و چنین کرد. چیزی نگذشت که بخار برنج، خشت را نرم کرد و گل‌ولای به داخل برنج سرازیر شد و به این ترتیب، عروس مغرور درس خوبی گرفت!
نکته‌ی ظریف: والدینی که از فرزندان خود می‌آموزند، انتقادپذیرتر از والدینی هستند که به فرزندان خود می‌آموزند! زیرا افرادی که خود را کامل و بی‌عیب‌ونقص می‌دانند، تحمل شنیدن عیوب خود را ندارند.
بیشتر ما والدین، به‌طور دائم در صدد ارتقای سطح علمی فرزندانمان هستیم و در این راستا، تلاش زیادی می‌کنیم، ولی اندوخته‌های علمی خود را کافی می‌دانیم و تلاشی برای کسب دانش بیشتر و ارتقای علمی خود نمی‌کنیم. برخی از والدین می‌گویند که به مطالعه و کسب علم و دانش بیشتر علاقه‌مند هستند، ولی وقت کافی برای این کار ندارند. به‌هرصورت زمانی که ما خود را کامل و بی‌عیب‌ونقص بدانیم، به افرادی خودخواه و متکبر تبدیل می‌شویم و فرزندانمان از ما فرار خواهند کرد.
به نظر شما والدینی که خود را عالم و همه چیز دان می دانند برای فرزندان خود مفید هستند یا آسیب می رسانند؟ چرا؟ پاسخ این سؤال را می توانید در کتاب «رفتارهای درست تربیتی والدین» بیابید…
عروس مغرور
درباره نویسنده
