امام، همان ابر بارنده ی آسمان هدایت و آب گوارایی برای تشنگان راه حقیقت است. خدای عزیز، امام را همانند ابر رحمت، آفریده است تا باران هدایتش را از طریق او بر سر بندگانش ببارد. او بندگان را هدایت کرده و از علمش سیراب می سازد تا در بیابان گمراهی و جهل از پا در نیایند و به ورطه ی هلاکت و نابودی نیفتند. آری او مصداق بارز رحمت و مهربانی خداست.
او همان آب گوارای معنوی است که هدایت می کند، امید می دهد، و جان می بخشد.
«قُل اَرَأیتُم اِن اَصبَحَ مآؤُکُم غَوراً فَمَن یَأتیکُم بِمآءٍ مَعینٍ» (ملک/۳۰)، «بگو به من خبر دهید، اگر آب های (سرزمین) شما در زمین فرو رود. چه کسی می تواند آب جاری و گوارا در دسترس شما قرار دهد؟» در باره ی تأویل این آیه از امام محمد باقر (علیه السلام) روایت است که می فرمایند؛ که این آیه در باره ی امام قیام کننده ی به حق (حضرت مهدی علیه السلام) نازل شده است و می فرماید: اگر امام شما پنهان گردد و ندانید کجاست، چه کسی برای شما امامی می فرستد که اخبار آسمان ها و زمین و حلال و حرام خدا را برای شما شرح دهد؟ سپس فرمود: « تأویل این آیه نیامده است؛ ولی سرانجام خواهد آمد.» (اصول کافی، ج ۱، ص ۳۳۹). برای اطلاع بیشتر می توانید به کتاب « طریق وصل در پیوند معنوی با امام عصر (علیه السلام) » مراجعه کنید.
