یک روز سر میز صبحانه، همسرم در مورد خانم همسایه مان که پسر ۲۱ ساله اش تازه فوت کرده بود مطلبی گفت که خیلی مرا به فکر فرو برد. می گفت: مردم می گویند که آن قدر رابطه این مادر با فرزندش احساسی و با محبت بوده است که این مادر، هنوز هم با او رابطه دارد، به او سلام می کند. از وضع و حالش می پرسد. گاهی سوالاتی می کند و… و معتقد است که او هم جواب سلامم را می دهد و به سؤالاتم پاسخ می دهد.
وقتی سوار ماشین شدم که به اداره بروم با خودم فکر کردم که این مادر با فرزندش که از دنیا رفته حرف می زند و جواب می شنود ولی ما، در صورتی که امام زنده داریم و می دانیم که جواب سلام ما را می دهد و سؤالاتمان را بی پاسخ نمی گذارد، با این حال در طول روز با ایشان رابطه ای احساسی و دلی نداریم. همان جا بلند گفتم آقا امام زمان سلام علیکم! درود و صلوات خدا بر شما و اجدادتون، روزتون به خیر، آقا سلامت باشید… اگر می خواهید در این مورد بیشتر بدانید می توانید به کتاب «تمنای وصل در پیوند معنوی با امام عصر(علیه السلام)» مراجعه کنید.
