وقتی غم و غصه ها و دردهایمان زیاد می شود. دوست داریم با سخن گفتن و کلام خود، روحمان را از این نگرانی ها و تشویش ها تخلیه کرده و آرامش یابیم. دلمان می خواهد با کسی سخن بگوییم و با او درد دل کنیم. در درجه ی اول به دنبال شنونده و مخاطب می گردیم و برایمان مهم نیست که او کیست؛ زیرا صرفاً همین بازگو کردن غم و غصه هایمان، به ما آرامشی موقتی می بخشد.
ولی باید این رفتار غیر ارادی را با اراده و تصمیم خود، کنترل کنیم. باید نسبت به این که با چه کسی درد دل می کنیم نیز فکر کرده و آگاهانه او را انتخاب کنیم. کسانی لایق مشورت و شنیدن درد دل های ما هستند که آگاه، راز دار و امین باشند؛ ولی بهتر است از بین این افراد با کسی درد دل کنیم که توانایی و قدرت حل مشکل ما را نیز داشته باشد.
تمام این صفات در امام معصوم (علیه السلام) جمع است. امام آگاه، راز دار، امین و از جانب خدا دارای بالاترین قدرت و توانایی برای حل مشکلات ماست. او از طرف خدا، برای نجات مردم انتخاب شده و همیشه برای این کار آماده است. و در روایتی از حضرت علی (علیه السلام) آمده است که می فرمایند: « مرده ی ما نمی میرد. (زنده است و صدای ما را می شنود و پاسخ می دهد) و غائب ما غیبت نمی کند. (یعنی حاضر است و همیشه در دسترس مردم می باشد)»
بنابر این ما می توانیم با امام خود از راه دور و نزدیک سخن بگوییم و با ایشان مانند یک پدر یا مادر دلسوز درد دل کرده و مشکلات و غم غصه های خود را به او بازگو کنیم و بنابر فرمایش امیرالمؤمنین (علیه السلام) غیبت امام، مانعی برای نزدیک شدن به ایشان نیست و قطعا شرایط و سختی های دوران غیبت انگیزه ی مهمی برای سخن گفتن با امام زمان (علیه السلام) است. برای مطالعه ی بیشتر می توانید به کتاب « طریق وصل در پیوند معنوی با امام عصر(علیه السلام)» مراجعه کنید.
