والدین ناامید و مأیوس فرزندانی افسرده و ناامید و مأیوس تربیت می کنند. باید بدانیم زمانی که ناامید هستیم، ممکن است از چیزهایی ساده که در اطرافمان به وفور یافت می شوند و به ما امید و نشاط می بخشند، غافل شویم؛ ولی کافی است لحظه ای به اطراف خود توجه کنیم و با تمسک به یک از آن ها، خود را از دایره ی نا امیدی خارج سازیم. بیاییم آهسته با خدا نجوا کرده و حرف دلمان را بزنیم.
نوجوانی می گفت: «شب های امتحان، در هنگام خواب، مادرم چادر نماز خود را روی من می کشید و به من می گفت پسرم این چادری است که سال ها پیش از مادرم به من رسیده است گرچه کهنه و پوسیده شده است ولی هنوز نگهش داشته ام. یک عمر مادرم و من با آن نماز خواندیم. امیدوارم به تو آرامش دهد و در امتحانات خود موفق شوی. باور کنید آرامشی که من از چادر نماز مادرم می گرفتم خیلی عجیب بود. احساس می کردم هیچ نگرانی و غم و غصه ای ندارم . همین مسئله باعث می شد که در امتحاناتم موفق باشم.»
بیایید فضاهای مناسبی ایجاد کنیم که فرزندان ما با خدا پیوند معنوی و خصوصی ایجاد کنند اگر خداباور نباشیم، فرزندان ما نیز چنین نخواهند شد. اگر از بندگی و مناجات با خدا لذت نبریم، آن ها نیز لذت نخواهند برد. برای خواندن مطالب بیشتر در این موضوع می توانید به کتاب«چگونه به فرزندان خود آموزش ندهیم» مراجعه کنید.
